Ik zie het leven als een prachtig berglandschap. Je wandelt over een pad, je hebt pieken en dalen, je neemt af en toe een omweg, je struikelt een keer of ziet ergens als een berg tegenop. Je hebt regelmatig een pauze nodig, neemt rust en gaat weer verder op je pad. Soms ga je van je pad af, even off-track. Of je pad gaat regelrecht omhoog naar die ene bergtop.
Bij iedere bergtop merk je dat je weer een nieuw uitzicht hebt en hoogstwaarschijnlijk ook een nieuw inzicht. Het gaat niet zozeer om het bereiken van die top, maar om de weg er naartoe. En zelfs in het dal kan het soms goed zijn om te vertoeven. Om eens te kijken welke schaduwen nog aanwezig zijn.
Op je pad kom je andere bergwandelaars tegen. Je loopt een tijdje samen, of het is een enkele ontmoeting, soms kies je ieder een andere weg. Ik ben iedere keer weer nieuwsgierig naar wat er achter een berg te zien is, wie ik daar weer zal ontmoeten en wat ik zal ervaren. Dit wil niet zeggen dat je altijd maar een leuke wandeling hebt, soms is het klimmen, soms glij je uit en soms heb je gewoon even geen zin meer om verder te wandelen. Of weet je gewoon echt niet waar je naartoe wilt wandelen, heb je even geen uitzicht. Hoe kom je er dan toch weer toe om verder te wandelen en je hart te volgen?
- Huil alles eruit
- Kijk naar je angsten en omarm ze
- Leer van je fouten
- Weet dat je gedragen wordt
- Vraag om hulp
- Word stil
- Mediteer
- Begin met de eerst volgende stap
- Zet nog een stap
- En nog een…
En voor je het weet wandel je al jodelend weer vrolijk door dat prachtige berglandschap.
Zo simpel? Ja!