Grappig om te merken dat, hoe meer ik openlijk durf te spreken over mijn spirituele beleving, hoe meer mensen daar wel of niet een mening over hebben. Aangezien ik opgegroeid ben met spiritualiteit heb ik vaker gedacht en tegen mijn ouders gezegd: “ja, doe nou maar niet zo zweverig, ik kan daar niks mee”. Ik vond dat ze maar “normaal” moesten doen, want ik schaamde me soms voor hun manier van doen.

Nu, vele jaren later, kan ik zo goed begrijpen hoe dat voor hun gevoeld heeft en vraag ik me af: wat is eigenlijk normaal? En wie bepaalt dat? Nu ik dus zelf open kan spreken over spiritualiteit, merk ik dat ik me sterker voel, juist doordat ik er over praat. Voor mij is het dan ook steeds meer “normaal”. Daarnaast vraag ik me af: wat is er zweverig aan spiritualiteit? Is het omdat het ongrijpbaar is? Of omdat je het niet kunt aanraken? Wat maakt dat veel mensen hiervoor zo angstig zijn? Ik denk dat spiritualiteit te maken heeft met erkennen van je eigen kracht en van daaruit leven en creëren. Dat je bewust-bent, dat je leeft vanuit je hart en dat je verbonden bent met alles en iedereen om je heen en zij met jou. Ik denk dat het zo groot is, dat mensen daarvoor juist zo bang zijn, het is misschien wel té groot en overweldigend, die eigen kracht.

Natuurlijk werpt het praten over spiritualiteit ook tegenreacties op. Zo sprak ik deze week een vriendin, waar ik een hele sterke band mee heb en ze vertelde me dat ze soms voelt dat ze een blokkade heeft als we het over spiritualiteit hebben. Ze merkte dat ze me daarin niet helemaal kon volgen. Gelukkig kon ze daar eerlijk over zijn en hebben we er over van gedachten kunnen wisselen. We kwamen tot de conclusie dat het een soort allergische reactie is van haar kant, op het moment dat ik er zo open over spreek. Een reactie die ik herken, omdat ik hem zelf ook altijd had naar mijn ouders toe. Zij en ik hebben dezelfde achtergrond en nu ik er net zoals onze ouders gewoon over praat, merkt ze dat die allergische reactie of een soort angst van vroeger weer naar boven komt: dat je ouders praten over hun spirituele beleving, terwijl het toen nog echt taboe was. Mijn vriendin en ik hebben ons er allebei tegen afgezet, met name in de puberteit, want stel je voor dat je ouders hierover spreken, terwijl je vrienden erbij zijn! Ook heeft het spreken over spiritualiteit voor mij te maken met me kwetsbaar durven opstellen. Dat kon ik niet. Vond ik slap en overbodig. Nu merk ik dat het me steeds meer brengt. Het raakt me ook minder als mensen er een oordeel over vellen of kritiek op hebben. Ik weet aan de andere kant dat ik er anderen mee kan inspireren en hoe meer ik het doe, hoe meer zelfvertrouwen het me geeft.

Gelukkig merk ik dat steeds meer mensen hierover openlijk durven te spreken. Een hele positieve verandering wat mij betreft. Heb je er behoefte aan om een keer van gedachten te wisselen? Voel je vrij om contact met me op te nemen.

Translate »
%d bloggers liken dit: